Vraag 214: Vraag inzake verplichting om intern te verhuizen

Vraag 

Cliënt woont ondertussen 11 jaar in PG verpleeghuis; ze behoort daar niet tot de “standaard” populatie/doelgroep. Ze heeft een psychiatrisch ziektebeeld en lijdt niet aan dementie.
Cliënt is sinds 4 jaar bekend met BRMO besmetting. Ze verblijft in tegenstelling tot andere bewoners altijd in eigen appartement. Heeft de hele dag bezigheden in de eigen kamer waar zij o.a. veel breit, schildert, knutselt en geniet daarnaast optimaal van het uitzicht op de kamer. Cliënt is aan deze plek gehecht geraakt.

In dit verpleeghuis maken 2 cliënten gebruik van de natte cel die tussen de beide appartementen in is gesitueerd. De cliënt waarmee de natte cel gedeeld moet worden is meestal iemand die volledig bedlegerig of rolstoel gebonden is en dat levert qua hygiëne maatregelen m.b.t. de BRMO tot op dit moment geen problemen op.
Recent heeft de interim manager contact opgenomen met de familie (1^e contactpersoon) en aangegeven dat cliënt binnen de afdeling moet verhuizen naar een kamer waar zij zelf een badkamer heeft. Argument is dat het onderhoud van de badkamer wat intensiever is dan bij cliënten zonder BMRO, het kostenaspect van een leegstaande kamer meespeelt wanneer er geen bedlegerige/rolstoel gebonden cliënt “beschikbaar” is.
Deze kamer heeft echter geen mooi uitzicht en geeft cliënt een “opgesloten gevoel”.
De interim manager is zelf bij de cliënt geweest om de situatie persoonlijk te bespreken c.q. in ogenschouw te nemen. Naar de manager geeft cliënt aan geen belang te hebben bij een verhuizing en haar huidige kamer graag te willen behouden en verzoekt dit met haar kinderen te bespreken.
Tevens geeft cliënt bij medewerkers aan deze gesprekken heel onplezierig te vinden en merken zij een zekere onrust.

In de praktijk is volgens de familie geen sprake van leegstand geweest zolang cliënt daar woont. Gezamenlijk gebruik van de badkamer verliep zonder problemen. Verhuizing is door familie met cliënt overlegd en de kamer is samen met de familie bekeken. Cliënt heeft nogmaals aangegeven niet te willen verhuizen en de familie is ook mordicus tegen.
Hebben ze recht om te weigeren?  Wat kunnen ze doen? Mag een dergelijke verhuizing vanuit de organisatie worden beschouwd als noodzakelijk? Wanneer een verhuizing noodzakelijk zou zijn om gezondheidsoverwegingen zou de familie begrip op kunnen brengen maar met deze move wordt verwacht dat cliënt minder goed functioneert dan de laatste tijd het geval is en weer terug valt in oude patronen en dit veel onrust geeft voor cliënt. Familie is van mening dat er voorbij wordt gegaan aan het welzijn van de cliënt en alleen het financiële aspect telt voor de interim manager.
Wat is wijsheid in deze? Een bemiddelingsgesprek lijkt weinig zinvol nu beide partijen lijnrecht tegenover elkaar staan. De interim manager heeft aangegeven dat “bewoners recht hebben op verblijf maar geen recht hebben op een specifieke kamer”. De jurist binnen de organisatie pleit ervoor om met elkaar in gesprek te gaan en geeft aan er verder geen uitspraak over te kunnen doen. Vraag: moet een cliënt uit een verpleeghuis meewerken aan een interne verhuizing bij ongewijzigde omstandigheden voor zijn eigen gezondheid?

Klachtenfunctionaris